:(:(:(........................

Tu Seba się już pomału wyłączał,zaczął się poddawać  ,chciał do domu ,nie chciano mi go dać.Czasem myślałam że go karano za to że ja im zawsze coś zarzucałam , a ja tylko walczyłam o niego .Kocham cię synku i tęsknię.

Kwatera małych grobów na cmentarzu,my długo żyjący,mijamy ja chyłkiem ,jak mijają bogacze dzielnice nędzarzy ....................................................................  

Tu leżą Sebus, Zosia, Jacek i Dominik,
przedwcześnie odebrani słońcu, księżycowi,
obrotom roku, chmurom.

Niewiele uciułali w bagażu powrotnym.
Strzępki widoków
w liczbie nie za bardzo mnogiej.
Garstkę powietrza z przelatującym motylem.
Łyżeczkę gorzkiej wiedzy o smaku lekarstwa.

Drobne nieposłuszeństwa,
w tym któreś śmiertelne.
Wesołą pogoń za piłką po szosie.
Szczęście ślizgania się po kruchym lodzie.

Ten tam i tamta obok, i ci z brzegu:
zanim zdążyli dorosnąć do klamki,
zepsuć zegarek,
rozbić pierwszą szybę.
Sebastian , lat szesnaście ,
z czego siedem miesięcy na leżąco i patrząco w sufit.

Rafałek: do lat pięciu brakło mu miesiąca,
a Zuzi świąt zimowych
z mgiełką oddechu na mrozie.

Co dopiero powiedzieć o jednym dniu życia,
o minucie, sekundzie:
ciemność i błysk żarówki i znów ciemność?

KOSMOS MAKROS
CHRONOS PARADOKSOS
Tylko kamienna greka ma na to wyrazy.